Net nu in België de zomer is begonnen, vertrok ik naar Qatar om er tot half september te werken. De taxi die mij naar de luchthaven zou brengen, kende wat vertraging op de Antwerpse ring. Zo vertrok ik drie kwartier te laat, toch lichtjes zenuwachtig, richting Zaventem, maar ik was in elk geval rustiger dan de vier grootouders die mij kwamen uitwuiven (“anders moet jij zo alleen de deur achter je dicht trekken”).
Gelukkig liep het op de luchthaven wel vlot en had ik uiteindelijk zelfs nog de tijd om een laatste frisse Belgische pint te drinken. Met “De schaduw van de wind” merkte ik weinig van mijn omgeving terwijl we zes uur lang door de lucht kliefden. Zelfs het vliegtuigeten van Qatar Airways smaakte lang niet slecht.
Afstappend van het vliegtuig overviel mij meteen de Qatarese hitte. Hoewel het bijna middernacht was, moest het hier toch nog gemakkelijk 35 graden zijn. We stapten snel op de luchthavenbus waar de airconditioning meteen verkoeling bood – hoewel ik mij ook meteen bedacht dat die net een deel van het probleem uitmaakt. Dat heel wat mensen op deze luchthaven slechts op een ander vliegtuig stappen, bleek toen ik de enige (!) was van mijn bus die zich niet richting transit maar richting douane begaf.
Voor het eerst in mijn leven werd ik opgewacht door een man met een naambordje. Eens in het hotel aangekomen was het al na één uur snachts. Er werd mij gemeld dat het ontbijt vanaf 5 uur plaats vindt, terwijl ik om zes uur richting werk zou worden gebracht. Dat werd dus een kort nachtje.
Het kantoor is hier vlakbij en een aantal collega's rijden met de auto. Een werkdag duurt van 7u tot 19u (!), elke dag behalve op vrijdag. Voorlopig heb ik vooral veel gelezen over het baggerproject in de haven, maar hier wordt dus hard gewerkt. Voor het middagmaal volgde ik opnieuw een collega met een auto, om enkele minuten later een gebouw binnen te lopen waar een buffet op ons stond te wachten. Het avonddiner vindt hier ook plaats, behalve dan op donderdag en vrijdag, dan kan men eens naar de stad trekken.
Dat deden we dan ook met een tiental collega's en zo zag ik de skyline van Doha toch al eens oplichten. We liepen nog door een Qatarese markt (compleet met gekleurde vogeltjes), alvorens de verkoeling van een restaurant op te zoeken. Menig tafeltje was gevuld met Qatarezen die genoten van een waterpijp, terwijl er live lokale muziek werd gespeeld. Van dat laatste zal ik waarschijnlijk nooit een fan worden. Het was inmiddels na negen uur 's avonds, maar eten deed er nog niemand – het is immers ramadan. Ik heb het gevoel dat dat woord de komende drie weken nog meer dan eens met een lichte zucht zal worden uitgesproken: het heeft een invloed op lokale werkkrachten, we kunnen onze koffie op kantoor enkel in het koffielokaal zelf drinken, eten kan niet zomaar overdag in de stad, vrouwen kunnen niet met te korte t-shirts over de straat lopen en alcohol is helemaal niet te vinden. Samen met de hitte doet dat de mensen 's nachts leven, maar dat is natuurlijk ietwat lastig als je telkens om zeven uur begint te werken.
Eens terug thuis had ik de tijd om mijn kamer eens grondig te bekijken. Een echt hotel kan je dit niet noemen, de kamers zijn uitgerust met een salon, keukentje, en een bad- en slaapkamer (en air-conditioning) Ontbijten kunnen we hier ook, jammer genoeg is de internetverbinding niet zo geweldig.
Van mijn vrije vrijdag maakte ik gebruik om wat slaap te recupereren en eens door de stad te lopen. Ik neem de taxi naar de stad. City center, vraag ik aan de chauffeur. Wist ik veel dat dat de naam was van een gigantische shopping mall in de stad. Hier vind je alles wat sommige typisch westerse (en blijkbaar dus ook oosterse) hartjes begeert. Alle mogelijke oosterse winkeltjes, en alle mogelijke westerse winkelketens. Starbucks coffee, Kentucky Fried Chicken, Pizzahut, … Ik at in de Burger King, maar dat was pas na half zeven mogelijk (het is ten slotte ramadan). Een fles cola kocht ik dan weer in de gigantische Carrefour – ik zag nog nooit zo'n lange rij kassa's. Buiten maakte ik nog een wandeling tussen de wolkenkrabbers die de skyline van Doha uitmaken. Meteen overvalt weer die buitengewone hitte. Wanneer ik een tijd later het City Center weer binnen wandel voor een milkshake, overvalt dan weer meteen de air-conditioning op mijn bezwete t-shirt.
Morgen zit ik alweer om half zeven aan het ontbijt. Misschien komt het toch nog goed met mijn bioritme.
Groetjes, kusjes en liefde,
Vincent
