A very merry Christmas...

In the past weeks, I moved back to Denmark to start a PhD. I met many nice new people and I got back together with people that were still around. Below, I share some of the pictures taken in those weeks. Since being an astronomer in my office didn't make for very good pictures, it's not covered. That doesn't mean I haven't spent time on it!

I've been on a very nice weekend in Copenhagen with the Danish Youth Goodwill Ambassador (YGWA) network. They were so kind to invite me and some other people from last year who 'got stuck' in Denmark, to watch presentations made by the new participants in the program. We also got a private screening of En kongelig affære, a Danish movie nominated for a Golden Globe award. We also had a great party at Copenhagen's LA Tequila Bar, as is becoming a YGWA tradition.

On 05:09 | 2 reacties

Let's get together and feel all right

Despite having barely settled in Aarhus, another adventure awaited already. This one involved a train ride through half of Europe, all the way towards the Czech Republic. Sightseeing was only a small part of what we set out to do, because the big goal of this weekend was a great Erasmus reunion.

It worked out incredibly well. Despite our busy lives, studying, doing PhDs, living in many different countries, our group of friends from my first semester in Aarhus was completely reunited. Sandra and myself are the ones still (or: again) in Aarhus, and Anna came from Sweden to join us for the train ride. About two hours of train took us to the border with Germany. We jumped off the train in Kolding, and after fifteen minutes of sightseeing – buying chocolate in the local supermaket – we went to find our seats on an incredibly long international train. The different train wagons, owned by different countries, would later split up into different destinations.

It felt great to see that ever-smiling blonde girl again, and we caught up with many stories as our train roared through the night. Many times I found myself looking out of the window, into the dark lands we crossed at high speed, sometimes alternated by an illuminated village or some cars waiting for our train to pass by. I have always liked trains, and now I felt very happy that we decided not to take an airplane.

I decided to walk around a bit, but not before I asked the train conductor at what time different parts would split – I was a bit worried about getting cut off and ending up in a random German city, without my stuff, even without shoes on. I found the bar wagon, which was filled with German people who lived up to every cliché: fat football supporters, drinking big beers and shouting and singing loudly. I enjoyed a beer and a currywurst, before heading back to my 'bedroom'.

About fourteen hours after our departure and almost in Prague, it was the sound of the smoke detectors that woke us up. Slightly annoyed I stuck my head out of the cabin to trace the origin of the alarm. As I slowly started to awaken, I scented a burnt smell. As smoke filled the wagon, the train continued unabated, which had the advantage that opening the windows proved to be extremely effective. After some while, the train stopped and we were moved to another railcar, before continuing on our last thirty minutes to the Czech capital.

The others were waiting for us. Guillaume had arrived earlier in the morning, by bus from Liège. Fabian and Katrin had both just arrived on German trains. They had already found Lucije, the great Czech girl who completes our group. After we had finished hugging and kissing, we went for a walk through Prague and we sampled some local food. We strolled through the city and all its pretty sights, while Guillaume photographed it all. We weren't quite alone on the famous Karluv most (Charles Bridge), and my grandmother would probably appreciate the majestic St. Vitus Cathedral more than I did, but we enjoyed the city, and each other.

A few more hours of train southwards got us in České Budějovice. That the language indeed is far from easy, we found out later that evening when we tried to order some food without Lucie's presence. At some point, the poor man trying to serve us literally walked away trying to pull out his hairs in frustration. Luckily we found out his German was better than his English, so Fabian and Katrin saved the day (and our food). We finished what had been a very long day, meeting some of Lucie's friends, having some beers.

Lucie's amazing place could easily accommodate all of us. After a relaxed breakfast, we explored the town. We learned about stones that would make you lose the way, and we enjoyed a children's playground a bit too much. Food, beers and Yann Tiersen on the background made it a great evening, with great friends.

On Monday, we headed back to Prague and there we took a night train back to Aarhus. After arriving 'home' on Tuesday morning, I was totally ready to go straight to work.

On 00:52 | 0 reacties

One day baby we'll be old, oh baby we'll be old

My adventure in the Middle East came to an end. After a short stay at home, I took off for Peru for a few weeks of holidays (full travel report and pictures coming up later), before heading to Denmark for the start of my "real life". (I shouldn't forget the few days in between in Belgium, where I greatly enjoyed being back in Leuven and seeing Wina beat Atmosphere in the 24-hour running competition - just for the record.) From the first of November and for three years onwards, I am employed as a PhD student at the Stellar Astrophysics Centre at Aarhus Universitet. And so, the wonderful few months between my graduation as Master in Astronomy and my first real "job", came to an end.

It was with somewhat mixed feelings and a high level of déja vu that, with my parents in the car, I drove off to Denmark. I enjoyed the long drive in my father's car, and after about eight hours the radio started to produce Danish voices. Certainly, it felt good to hear those again, even though it seems that it will still take some more months before I can actually understand them.

The university had provided me with a new temporary place to stay, but that was only available from November 1. We dropped off all my stuff at Sandra's place, my friend from last year, where I could stay for my first week. I enjoyed a last dinner together with my parents, as well as a fancy cocktail at Fidel's. One last time, I didn't have to care about Denmark's expensiveness.

After a night at their hotel, and a breakfast together, it was time to say goodbye. As they drove home, I reunited with Sandra. It became a great lazy Sunday, with a wonderful friend I hadn't seen for a long time. Even the Danish weather decided to be nice to us, and allowed us to enjoy a sunny beach walk.

Monday and Tuesday, I dived into astronomy again. With our research group (the Stellar Astrophysics Centre or SAC), we had a two-day retreat which took place in a hotel near Aarhus. Some of the people from the international nodes or research collaborations attended as well, and so the large group from Aarhus was accompanied by a number of other researchers from the rest of Europe, the US and Australia. For me, it was the perfect occasion to meet all of them, and get acquainted with everyone's research. Apart from the social and scientific opportunity, the immense hotel had wonderful food and great wine, and it is safe to say that we all enjoyed its bowling alley.

After this great start of my "research", Wednesday it was time to go to the Physics building at the university. We handled some paperwork and I got a desk in a room with three others. I had the first meeting with my supervisor, to discuss the possible subjects for my work in the coming three years. At the SAC, people work in the realms of asteroseismology (star pulsations) or exoplanets. This information will have to do for now, as we are still in the process of discussing my possibilities. To be continued.

The first of November then finally arrived on Thursday. Instead of actually working on my official first day, this day was filled with practicalities such as taking care of my residence permit and visiting the Danish tax office (Belgium is certainly not the only country with high tax rates). More importantly, I also picked up my key and moved out of Sandra's place. My own place is in a lot of ways comparable to where I lived last year: an old house shared with international students, a few hundred meters from where I lived last year, sharing kitchen and shower while having a cosy, small room. While I've very much enjoyed living in these kind of places for the last years, now that I am working Monday until Friday, it is probably soon time to move on to a more "real" place to live.

The place is good enough to live for a while, and the introduction to university has been great. While a lot of my friends from my Erasmus year have left, it's still been very nice to say hello again to some others. And talking about the Erasmus life, this weekend I'll be in Prague, for a great reunion!

On 01:04 | 0 reacties

We're half awake in a fake empire

Met ondertussen al een zevental weken op de teller, loopt mijn verblijf in het Midden-Oosten richting zijn einde. Het werk blijft erg boeiend, zeker nu niet alles meer volledig nieuw is - van een aantal dingen begin ik zowaar een en ander af te weten. Een niet geheel onaangenaam gevoel! Ik ben nog heel wat buiten geweest, in de Qatarese hitte op onze site,en verder ben ik zo stilaan een expert in Excel aan het worden.

Weekend betekent voor mij al een kleine twee maanden "een vrije vrijdag". Eentje daarvan spendeerde ik met een aantal collega's door tussen 12 en 15u te brunchen in het Marriott. Goedkoop was het niet, maar het eten was buitengewoon goed en gedurende drie uur lang werden onze champagneglazen erg vaak bijgevuld. Zo kan je al eens bekomen van een lange werkweek. Met vuurwerk werd het Eid afgesloten, het feest dat het einde van de ramadan viert. Dat maakte naast champagne-brunchen ook het vieren van Reine's verjaardag mogelijk. Tevens genoot ik hier van een Stella in het Belgian Beer Cafe, bij een portie echte bitterballen!

Een ander "weekend" werd de hoofdstad nog eens verlaten om te verdwalen in de Qatarese woestijn. Puur genieten, een tocht door de desolate vlakte. Bij momenten voelde het alsof we op verkenning waren op Mars met de Curiosity. 

Om toch ook eens wat cultuur op te snuiven, bezocht ik ook het museum met Arabische kunst. Een bonte verzameling tapijt, beeld en aardewerk, niet slecht maar ook niet meteen een voltreffer. Het gebouw daarentegen was wel prachtig, bovendien met een fantastisch uitzicht op de skyline van Doha.

Mijn verblijf in het Al Siraaj hotel heb ik ook al een hele tijd ingeruild voor een verblijf in het Addar hotel. Daar was de air-co wat luidruchtiger, maar de laundry service, het internet en het ontbijt aanzienlijk beter. Voor ik er echter goed en wel uitgepakt was, verhuisde ik net als heel wat collega's naar meer permanent verblijf (voor die collega's dan toch) in appartementen, in het centrum van Doha. Nu zit ik dus echt in de stad, al moet ik daardoor ook wel wat vroeger opstaan. Een momentje van intens geluk beleefde ik hier toen de housekeeping in de koelkast Toblerones had achtergelaten!

Zondag ruil ik de woestijnhitte weer in voor het Belgische weer. Begin oktober heb ik echter vliegtuigtickets richting Peru aangeschaft - een (laatste?) lange vakantie komt in zicht. Nu ga ik kijken hoe de Rode Duivels hun achterstand nog zullen ombuigen tegen Kroatië.

Groetjes, kusjes en liefde,

Vincent

Champagne-brunch at Marriott Hotel

Eid (end of ramadan) fireworks

Colleague's birthday

Part of Doha's nightly skyline

Qatar desert

Stella en bitterballen at Belgian Beer cafe

Road trippin' through Qatar desert

Hotel breakfast & breakfast view

On 20:53 | 0 reacties

Put a wetsuit on

Inmiddels werk ik al bijna een maand als intern in Qatar aan een nieuw havenproject. Zes dagen per week en een werkdag van 7 tot 19u, men kan expats toch geen luiheid verwijten. Overdag blijft de thermometer hier vlotjes 45 graden halen. Binnen op kantoor zorgt de alomtegenwoordige airconditioning dat daar niks van te merken valt, maar zelfs de korte wandeling naar de auto om te gaan lunchen, krijgt je hier aan het zweten. Regelmatig werk ik hier nu ook buiten op de site, en daar biedt enkel het drinken van liters en liters water enige verkoeling van zodra je de auto verlaat. Interessant is het allemaal zeker wel, en werkdagen met koele airco en hete buitenlucht bieden een aangename afwisseling. In het ene geval werk ik met de computer en maak ik planningen en berekeningen met Excel. In het andere geval help ik geologische stalen te nemen, deels op land met de pick-up en te voet, deels via een bootje.

Enkel op vrijdagen werk ik normaal gezien niet. Donderdagavond is dan ook de ideale gelegenheid om eens iets te gaan eten in Doha City met de collega's. Zo kwamen we in het Steak House in het Marriott hotel, waar we aan een lange tafel, in diepe zetels in ware maffiastijl konden genieten van een heerlijk stuk vlees. In datzelfde hotel spendeerden we ook een vrije vrijdag aan het zwembad. Ongelooflijk maar waar: zwembaden kosten hier veel geld omdat ze moeten worden afgekoeld. Dat geld is het echter wel waard na zo'n werkweekje. Het enige wat ontbreekt is een fris pintje, maar dat valt hier tijdens de ramadan zelfs in de meest westerse hotels niet te krijgen. 

Een week geleden mocht ik samen met alle collega's genieten van het Iftar. Dat is de maaltijd die moslims tijdens de ramadan gebruiken, wanneer ze na zonsondergang weer mogen eten. Voor ons betekende het voornamelijk: op onze donderdagavond van een feestmaal genieten in het W Hotel. Verschillende koks bevolkten er tentjes die verspreid stonden doorheen de zaal, en maakten er de lokale keuken, Italiaanse gerechten, Indisch, sushi, ... Gastronomisch genieten!

Met een aantal collega's heb ik ook een roadtrip ondernomen. We trokken vanuit Doha naar het westen van Qatar (het land is niet erg groot) en zagen zo de woestijn die het land buiten de hoofdstad kenmerkt. Zand, zandrotsen en hitte, maar ook Film City, een soort dorp dat enkel is gebouwd om er films te kunnen opnemen. Met negen mensen en twee auto's genoten we van een heerlijke tocht, die we afsloten met een sprong in het zeewater. Erg zout en erg warm, meer vergelijkbaar met een spa dan met de Noordzee.

De afgelopen maand was ook mijn eerste echte kennismaking met de ramadan. Ergens moet je de moslims bewonderen, een ganse dag niet eten, drinken of roken. Daarnaast is alcohol tijdens de gehele periode uit den boze - dat is meteen ook de grootste impact voor ons als niet-moslims. Wij eten en drinken overdag wel, maar zijn wel gedwongen om dat niet te doen op plaatsen waar moslims dat kunnen zien en zo in verleiding kunnen worden gebracht. Met een appel kan je dus niet over straat wandelen en zelfs in ons office wordt er enkel gegeten en gedronken in het koffielokaal, en nergens in het land (ook niet in de meest westerse hotels) vind je alcohol te koop.

Gisteren was dan het einde van de vastentijd en dat was reden genoeg voor ons om midden in de werkweek (op zaterdag en zondag werken wij) naar het Belgian Beer Cafe te trekken in het Intercontinental Hotel. Na een maand drooglegging kan je al eens een halve liter stella bestellen, ook al maakt die je meteen acht euro armer. Het was genieten en dat was strijdig met de bewondering die ik de afgelopen maand aan de dag had gelegd. Buiten de ramadanmaand wordt het aan buitenlanders die minstens 21 jaar zijn enigszins toegelaten, maar voor moslims blijft alcohol eigenlijk altijd verboden. Nu de ramadan voorbij is zal het leven zich hier wel grotendeels hervatten, maar soms lijkt het alsof men zichzelf hier vrijwillig het plezier ontzegt.

Dat geldt een beetje voor de ganse cultuur hier. Met een restrictie op foute websites, een verbod op al te veel zichtbaar naakt op straat, het wegfilteren van alle woordjes fuck uit de getoonde films voel je je inderdaad in een heel wat bravere samenleving wonen. De consequentie is dan wel dat Doha ondanks vele oliemiljarden en megaprojecten soms the most boring city in the world wordt genoemd. Het wordt interessant om te zien hoe dit land er binnen tien tot twintig jaar zal uitzien.

Daarnaast blijft de maatschappij hier tot op vandaag gebaseerd op wat wel eens als moderne slavernij wordt omschreven. De zware arbeid wordt overal uitgevoerd door Indiërs, even gebrekkig geschoold als betaald. Een echte Qatarees heeft in een verkeersongeval dan weer altijd gelijk, ook al gedraagt hij zich zeer regelmatig als een gek achter het stuur. Ondanks de vele levensgrote sensibiliseringsborden vind je langs de kant van de weg dan ook regelmatig een zwaar gehavende, grote zwarte luxewagen, die hier na een ongeval twee weken dient te blijven staan. Afschrikking van andere onverantwoordelijke bestuurders.

Oh ja, nog dit. Ik lees dat het in Belgie het afgelopen weekend belachelijk warm was. Daar moet ik even om glimlachen.

Groetjes, kusjes en liefde,

Vincent

Preparing for geological sampling

Souq

Al Wakra Port

Iftar

Steakhouse 

Doha View

Friday at Marriott swimming pool / beach

Roadtrip

Fancy hotel lobbies

End of ramadan

On 19:24 | 1 reacties