Een weekje heb ik doorgebracht in Oostenrijk, met sterrenkundigen. Meer bepaald: in het bergdorpje
Obergurgl, nabij Innsbruck, met helio- en asteroseismologen. Dat zijn
sterrenkundigen die de trillingen van de zon of van andere sterren
bestuderen, om zo meer te weten te komen over sterstructuur en
sterevolutie. Het onderwerp van mijn masterthesis, en dus kon ik er
ook naar toe, om er mijn thesisresultaten op een science poster
voor te stellen.
Voor
de lezer die niet zo bekend is met wetenschapsconferenties: op een
conferentie wordt er op twee manieren gecommuniceerd, via conference
talks en via posters. De
praatjes duren typisch een kwartiertje en daarin stelt een
doctorandus, post-doc of professor zijn resultaten of bevindingen
voor, waarna er vragen volgen van de aandachte luisteraars die tevens
wat van dat onderwerp afweten. Daarnaast zijn er de posters, die
allemaal samen aan de muur hangen en tijdens poster
sessions door iedereen bekeken
kunnen worden. In dit geval waren er twee sessies en in totaal een
dertigtal posters. Ik was aangenaam verrast dat ook de meer senior
scientists toch zeer aandachtig
alle posters kwamen bekijken. Ook de mijne werd druk bezocht en
leverde zelfs heel wat interessante discussies op.
Daarnaast
was het uiteraard zeer boeiend om de vele presentaties te beluisteren
en een veel beter algemeen beeld te krijgen van wat er zoal gebeurd
in asteroseismologie. Het interessantste waren natuurlijk de vele
gesprekken tijdens de koffiepauzes, de lunches en de diners, of 's
avonds in de bar. Ik ontmoette heel wat mensen van wie ik het
afgelopen jaar papers las,
maar tevens waren er ook een aantal masterstudenten of beginnende
doctorandi. Een meisje had zelfs een half jaar in Leuven gestudeerd,
terwijl ik in Denemarken zat.
Ook
uit Aarhus heb ik heel wat mensen beter leren kennen. Met een tiental
vertrokken we vanop de universiteit met een busje naar de luchthaven,
om via Frankfurt naar Innsbruck te vliegen. Die laatste landing was
trouwens de mooiste die ik al meemaakte: je vliegt het laatste stukje
laag boven de bergen, om vervolgens steil de vallei in te duiken. Een
busje van de organisatie wachtte ons daar op en toen we net
vertrokken waren bleken we nog iemand te zijn vergeten (gelukkig voor
hem werd hij op het laatste nippertje opgemerkt). Na een accidentje
met de aanhangwagen met bagage switchten we nog van bus, maar 's
avonds waren we na een lange dag in Obergurgl en was het genieten van
een heerlijk diner.
Obergurgl
is een skidorpje, dat in dit tussenseizoen volledig verlaten bleek te
zijn. Met een honderdtal conferentiegangers waren er de enige
aanwezigen, op het hotelpersoneel na. Illustratief is dat we er met
een groepje elke avond de hotelbar afsloten, en vervolgens
noodgedwongen onze laatste pintjes in de sauna nuttigden (de
koffiepauzes waren dag na dag nuttiger, maar we zaten wel elke
ochtend om negen uur op post in de conferentiezaal). Zonder de vele
toeristen werd de plek er echter niet minder mooi op. Opstaan tussen
de bergen is steeds een beetje genieten, en op de vrije namiddag was
er ook wat tijd om de omgeving echt te verkennen. Een weekje vol
wetenschap en plezier!
Groetjes, kusjes en liefde,
Vincent
