Inmiddels werk ik al bijna een maand als intern in Qatar aan een nieuw havenproject. Zes dagen per week en een werkdag van 7 tot 19u, men kan expats toch geen luiheid verwijten. Overdag blijft de thermometer hier vlotjes 45 graden halen. Binnen op kantoor zorgt de alomtegenwoordige airconditioning dat daar niks van te merken valt, maar zelfs de korte wandeling naar de auto om te gaan lunchen, krijgt je hier aan het zweten. Regelmatig werk ik hier nu ook buiten op de site, en daar biedt enkel het drinken van liters en liters water enige verkoeling van zodra je de auto verlaat. Interessant is het allemaal zeker wel, en werkdagen met koele airco en hete buitenlucht bieden een aangename afwisseling. In het ene geval werk ik met de computer en maak ik planningen en berekeningen met Excel. In het andere geval help ik geologische stalen te nemen, deels op land met de pick-up en te voet, deels via een bootje.

Enkel op vrijdagen werk ik normaal gezien niet. Donderdagavond is dan ook de ideale gelegenheid om eens iets te gaan eten in Doha City met de collega's. Zo kwamen we in het Steak House in het Marriott hotel, waar we aan een lange tafel, in diepe zetels in ware maffiastijl konden genieten van een heerlijk stuk vlees. In datzelfde hotel spendeerden we ook een vrije vrijdag aan het zwembad. Ongelooflijk maar waar: zwembaden kosten hier veel geld omdat ze moeten worden afgekoeld. Dat geld is het echter wel waard na zo'n werkweekje. Het enige wat ontbreekt is een fris pintje, maar dat valt hier tijdens de ramadan zelfs in de meest westerse hotels niet te krijgen. 

Een week geleden mocht ik samen met alle collega's genieten van het Iftar. Dat is de maaltijd die moslims tijdens de ramadan gebruiken, wanneer ze na zonsondergang weer mogen eten. Voor ons betekende het voornamelijk: op onze donderdagavond van een feestmaal genieten in het W Hotel. Verschillende koks bevolkten er tentjes die verspreid stonden doorheen de zaal, en maakten er de lokale keuken, Italiaanse gerechten, Indisch, sushi, ... Gastronomisch genieten!

Met een aantal collega's heb ik ook een roadtrip ondernomen. We trokken vanuit Doha naar het westen van Qatar (het land is niet erg groot) en zagen zo de woestijn die het land buiten de hoofdstad kenmerkt. Zand, zandrotsen en hitte, maar ook Film City, een soort dorp dat enkel is gebouwd om er films te kunnen opnemen. Met negen mensen en twee auto's genoten we van een heerlijke tocht, die we afsloten met een sprong in het zeewater. Erg zout en erg warm, meer vergelijkbaar met een spa dan met de Noordzee.

De afgelopen maand was ook mijn eerste echte kennismaking met de ramadan. Ergens moet je de moslims bewonderen, een ganse dag niet eten, drinken of roken. Daarnaast is alcohol tijdens de gehele periode uit den boze - dat is meteen ook de grootste impact voor ons als niet-moslims. Wij eten en drinken overdag wel, maar zijn wel gedwongen om dat niet te doen op plaatsen waar moslims dat kunnen zien en zo in verleiding kunnen worden gebracht. Met een appel kan je dus niet over straat wandelen en zelfs in ons office wordt er enkel gegeten en gedronken in het koffielokaal, en nergens in het land (ook niet in de meest westerse hotels) vind je alcohol te koop.

Gisteren was dan het einde van de vastentijd en dat was reden genoeg voor ons om midden in de werkweek (op zaterdag en zondag werken wij) naar het Belgian Beer Cafe te trekken in het Intercontinental Hotel. Na een maand drooglegging kan je al eens een halve liter stella bestellen, ook al maakt die je meteen acht euro armer. Het was genieten en dat was strijdig met de bewondering die ik de afgelopen maand aan de dag had gelegd. Buiten de ramadanmaand wordt het aan buitenlanders die minstens 21 jaar zijn enigszins toegelaten, maar voor moslims blijft alcohol eigenlijk altijd verboden. Nu de ramadan voorbij is zal het leven zich hier wel grotendeels hervatten, maar soms lijkt het alsof men zichzelf hier vrijwillig het plezier ontzegt.

Dat geldt een beetje voor de ganse cultuur hier. Met een restrictie op foute websites, een verbod op al te veel zichtbaar naakt op straat, het wegfilteren van alle woordjes fuck uit de getoonde films voel je je inderdaad in een heel wat bravere samenleving wonen. De consequentie is dan wel dat Doha ondanks vele oliemiljarden en megaprojecten soms the most boring city in the world wordt genoemd. Het wordt interessant om te zien hoe dit land er binnen tien tot twintig jaar zal uitzien.

Daarnaast blijft de maatschappij hier tot op vandaag gebaseerd op wat wel eens als moderne slavernij wordt omschreven. De zware arbeid wordt overal uitgevoerd door Indiërs, even gebrekkig geschoold als betaald. Een echte Qatarees heeft in een verkeersongeval dan weer altijd gelijk, ook al gedraagt hij zich zeer regelmatig als een gek achter het stuur. Ondanks de vele levensgrote sensibiliseringsborden vind je langs de kant van de weg dan ook regelmatig een zwaar gehavende, grote zwarte luxewagen, die hier na een ongeval twee weken dient te blijven staan. Afschrikking van andere onverantwoordelijke bestuurders.

Oh ja, nog dit. Ik lees dat het in Belgie het afgelopen weekend belachelijk warm was. Daar moet ik even om glimlachen.

Groetjes, kusjes en liefde,

Vincent

Preparing for geological sampling

Souq

Al Wakra Port

Iftar

Steakhouse 

Doha View

Friday at Marriott swimming pool / beach

Roadtrip

Fancy hotel lobbies

End of ramadan

On 19:24 | 1 reacties

Net nu in België de zomer is begonnen, vertrok ik naar Qatar om er tot half september te werken. De taxi die mij naar de luchthaven zou brengen, kende wat vertraging op de Antwerpse ring. Zo vertrok ik drie kwartier te laat, toch lichtjes zenuwachtig, richting Zaventem, maar ik was in elk geval rustiger dan de vier grootouders die mij kwamen uitwuiven (“anders moet jij zo alleen de deur achter je dicht trekken”).

Gelukkig liep het op de luchthaven wel vlot en had ik uiteindelijk zelfs nog de tijd om een laatste frisse Belgische pint te drinken. Met “De schaduw van de wind” merkte ik weinig van mijn omgeving terwijl we zes uur lang door de lucht kliefden. Zelfs het vliegtuigeten van Qatar Airways smaakte lang niet slecht.

Afstappend van het vliegtuig overviel mij meteen de Qatarese hitte. Hoewel het bijna middernacht was, moest het hier toch nog gemakkelijk 35 graden zijn. We stapten snel op de luchthavenbus waar de airconditioning meteen verkoeling bood – hoewel ik mij ook meteen bedacht dat die net een deel van het probleem uitmaakt. Dat heel wat mensen op deze luchthaven slechts op een ander vliegtuig stappen, bleek toen ik de enige (!) was van mijn bus die zich niet richting transit maar richting douane begaf. 

Voor het eerst in mijn leven werd ik opgewacht door een man met een naambordje. Eens in het hotel aangekomen was het al na één uur snachts. Er werd mij gemeld dat het ontbijt vanaf 5 uur plaats vindt, terwijl ik om zes uur richting werk zou worden gebracht. Dat werd dus een kort nachtje. 

Het kantoor is hier vlakbij en een aantal collega's rijden met de auto. Een werkdag duurt van 7u tot 19u (!), elke dag behalve op vrijdag. Voorlopig heb ik vooral veel gelezen over het baggerproject in de haven, maar hier wordt dus hard gewerkt. Voor het middagmaal volgde ik opnieuw een collega met een auto, om enkele minuten later een gebouw binnen te lopen waar een buffet op ons stond te wachten. Het avonddiner vindt hier ook plaats, behalve dan op donderdag en vrijdag, dan kan men eens naar de stad trekken.

Dat deden we dan ook met een tiental collega's en zo zag ik de skyline van Doha toch al eens oplichten. We liepen nog door een Qatarese markt (compleet met gekleurde vogeltjes), alvorens de verkoeling van een restaurant op te zoeken. Menig tafeltje was gevuld met Qatarezen die genoten van een waterpijp, terwijl er live lokale muziek werd gespeeld. Van dat laatste zal ik waarschijnlijk nooit een fan worden. Het was inmiddels na negen uur 's avonds, maar eten deed er nog niemand – het is immers ramadan. Ik heb het gevoel dat dat woord de komende drie weken nog meer dan eens met een lichte zucht zal worden uitgesproken: het heeft een invloed op lokale werkkrachten, we kunnen onze koffie op kantoor enkel in het koffielokaal zelf drinken, eten kan niet zomaar overdag in de stad, vrouwen kunnen niet met te korte t-shirts over de straat lopen en alcohol is helemaal niet te vinden. Samen met de hitte doet dat de mensen 's nachts leven, maar dat is natuurlijk ietwat lastig als je telkens om zeven uur begint te werken.

Eens terug thuis had ik de tijd om mijn kamer eens grondig te bekijken. Een echt hotel kan je dit niet noemen, de kamers zijn uitgerust met een salon, keukentje, en een bad- en slaapkamer (en air-conditioning) Ontbijten kunnen we hier ook, jammer genoeg is de internetverbinding niet zo geweldig. 

Van mijn vrije vrijdag maakte ik gebruik om wat slaap te recupereren en eens door de stad te lopen. Ik neem de taxi naar de stad. City center, vraag ik aan de chauffeur. Wist ik veel dat dat de naam was van een gigantische shopping mall in de stad. Hier vind je alles wat sommige typisch westerse (en blijkbaar dus ook oosterse) hartjes begeert. Alle mogelijke oosterse winkeltjes, en alle mogelijke westerse winkelketens. Starbucks coffee, Kentucky Fried Chicken, Pizzahut, … Ik at in de Burger King, maar dat was pas na half zeven mogelijk (het is ten slotte ramadan). Een fles cola kocht ik dan weer in de gigantische Carrefour – ik zag nog nooit zo'n lange rij kassa's. Buiten maakte ik nog een wandeling tussen de wolkenkrabbers die de skyline van Doha uitmaken. Meteen overvalt weer die buitengewone hitte. Wanneer ik een tijd later het City Center weer binnen wandel voor een milkshake, overvalt dan weer meteen de air-conditioning op mijn bezwete t-shirt.

Morgen zit ik alweer om half zeven aan het ontbijt. Misschien komt het toch nog goed met mijn bioritme.

Groetjes, kusjes en liefde,

Vincent

On 21:59 | 0 reacties